- Zo nu en dan (per seizoen) een tuingedichtje.
HERFST...
Laat mijn tuin een tuin zijn, waar de herfst weer spreekt, als de bloemen droevig lijken, en mijn zomertuin breekt.
Laat mijn tuin een tuin zijn, waar de herfst mijn verlangen voedt, naar lentebloesems, voorjaarskleur en zomergloed.
Laat mijn tuin een tuin zijn, met bomen, van vruchten verlaten, verdeeld als kleurenpalet in het gras, waar voordien mijn krokussen zaten.
Mijn tuin mag er nu een zijn, van roestbruine en kalende bomen, rottend blad bedekt met een nevelkleed...en de winter die moet komen.
Eén enkele boom houdt zijn kleur nog vast, andere, met spinrag behangen, bevangen me met vreemde weemoed, en een heel diep lenteverlangen.
Maar zie, de herfst heeft reeds met tomeloze drift, zaad en kiemen gestrooid...Kwistig wordt straks mijn kwijnende oase weer tot leven gewekt, want mijn tuin...sterft nooit.
Tom Mestdach, okt. 2014 Donderdag 2 Oktober 2014 om 23:58
6 tuiniers vinden dit leuk
- Caroline B. Vrijdag 3 Oktober 2014 om 07:14
- Rosette B. Vrijdag 3 Oktober 2014 om 08:37
- Marcus G. Zondag 5 Oktober 2014 om 12:12
- Heidi Zondag 5 Oktober 2014 om 22:30
- Kiki B. Woensdag 8 Oktober 2014 om 23:30
- Hélène G. Woensdag 8 Oktober 2014 om 23:54
9 reacties
Nu, als ik er stiekum eens naar kijk in het voor bij gaan, bewonder ik haar kracht om terug te gaan naar moeder natuur. Woensdag 8 Oktober 2014 om 23:41