Blikvangers

Compartimenten in de tuin, opgebouwd met hagen en boompartijen die elk een eigen aankleding krijgen. Elke kamer moet een eigen sfeer opwekken met planten die op kleur gekozen zijn en een blikvanger die de aandacht naar zich toetrekt. Tuinbeelden, vazen, spuitfiguren, spiegels…, ze houden het oog even vast en laten het niet afdwalen. 

Ook prestigieuze tuinmagazines doen duchtig mee met deze trend. Ze bekleden hun tuinblad met abnormaal uitvergrote fragmenten van een bloem of een blad. Een lelie, vijftig maal vergroot zodat enkel de meeldraden nog te zien zijn.  

Of een deel van een houtblok, gefotografeerd met de lens ertegenaan zodat je enkel de vezelstructuur ziet en de indruk krijgt te kijken door een immens vergrootglas. Er wordt niet zomaar een klein fotootje afgedrukt. Elk vastgelegd en vergroot detail vult een ganse pagina. ‘Eyecatchers’… je oog kleeft er aan vast.   ‘Er wordt niet veel meer gelezen en daarom zijn die grote mooie foto’s noodzakelijk’ heeft een fotograaf me eens verteld.

Niet enkel de tuinbladen overdonderen ons met hun ‘eyecatchers’, ook in de tuin zijn opvallende blikvangers een must. Voor je het beseft doe je mee aan de rage van de ‘kamertjes-met-elk-een-eigen-sfeer-en-blikvanger’, of ben je zichtlijnen en assen aan het maken die op elkaar uitgeven zodat de blikvanger er een ideale plaats vindt. Ze zijn inderdaad leuk, blikvangers. Subtiel in een border of verrassend op een hoek geplaatst, of als je een zijweggetje inslaat in je tuin en het tuinbeeld lacht je in de verte toe…, zo vallen ze best mee. Soms trachten blikvangers het gebrek aan evenwicht in de tuin op te vangen of worden ze gebruikt om fouten te verdoezelen. Zo hebben mijn man en ik, toen we de tuin met paaltjes en touw in vakken indeelden, een overschotje aan plaats snel weggewerkt. Het was een smalle strook die verloren lag tussen wat de lindekamer zou moeten worden en de paarse border die aan de andere zijde kwam te liggen. We hadden geen zin om de ganse toestand met paaltjes en touw af te breken en terug te herbeginnen. Met een nonchalant handgebaar maakten we van het tussenliggende lange, smalle stuk een smalle doorgang met ‘verrassend’ element.

“Leuk, een Italiaans accentje”, zei een tuinbezoekster. Ze bedoelde de spuitfiguur in de muur aan het einde van die doorgang. Leuk misschien wel, maar wanneer je dagelijks dat smalle pad doorloopt, jaar in jaar uit, tussen de twee hoge hagen door, dan geef je zelfs geen aandacht meer aan dat ‘Italiaans accentje’. En dat mag volgens de tuinregels niet want je moét met verrukking even blijven kijken naar de blikvanger. Je moet aangenaam verrast zijn, zelfs wanneer je denkt ‘daar heb je hem weer’.

Daarom volg ik de opgelegde tuinnorm ‘ik ben me bewust van de blikvangers in mijn tuin’ en wandel ik zo af en toe als een happy Mr. Bean door de tuin. Dan bewonder ik enthousiast onze tuinbeelden, sla verrukte kreetjes bij de spuitfiguur en wrijf genoegzaam in de handen bij het passeren van het vogelbadje en de zonnewijzer.

Het zijn blikvangers. Zonder discussie.

Greet Berghmans