Demonen

Demonen

Donderdag 18 mei: Pompoen, courgette, gekiemde zonnebloemplantjes en suikermaïs geplant in de moestuin. Struikboontjes aangeaard en rode bietplantjes uitgedund. Rond 21.30u de tuin ontvlucht door striemende regen en hevige wind. Had nog onkruid willen wieden in het kasseipad van de smalle doorgang naar het weiland. Morgen, dus.  

Terwijl ik mijn handen en nagels schrob, roept dochter: “Kom kijken! Halve finale van het Eurosongfestival. Finland komt zo!”Terwijl de hardrock- metalgroep zijn demonen loslaat op het podium, valt de eerste donderslag. “ Gaaf!” roept dochter en ze schuift de gordijnen open. “Brothers en sisters” brult de voorman van de groep wijzend met een wiebelende, plastic nepklauw, richting camera. Ik voel me niet aangesproken. Ondertussen wakkert de wind aan en gutst de regen tegen de ramen. “As the moon is rising, give us the sign”, krijst de groep. De donder antwoordt, de wind loeit.

Dinsdag 23 mei: Sinds de Finse monsters de finale wonnen, hebben we het allemaal gehad: regen, onweer, wind.Grijs, somber en kil. Er komt geen einde aan het helse weer.

De bloemen van de witte regen zien er niet uit. De geopende bloempjes zijn door de wind van hun stengel afgeritst. De gesloten bloemknopjes hangen onder aan de kale stengel te bengelen. Enkel een foto van verleden jaar kan bewijzen hoe mooi een bloeiende witte regen toch wel kan zijn.

Onder het groepje berkenbomen is een jonge sneeuwbalstruik gedeeltelijk ingescheurd. De witte seringen zijn rossig verregend. De bloeiende akeleien zijn door elkaar gehusseld. Rosa multiflora in de boomgaard kreeg de wind van voren en leunt zwaar over de omheining.

De ecologische slakkenkorrels, verleden week tussen de planten aangebracht, zijn zo goed als opgelost. ‘Waterbestendig’, stond er op de verpakking. Maar ja, er zijn grenzen aan waterbestendigheid, zeker wanneer er zulke grote hoeveelheid hemelwater naar beneden gutst.

“De regenfronten volgen elkaar op. Morgen kunnen we opnieuw stevige wind verwachten”, voorspelde de weerman vanavond. Hij keek benepen, leek zich bijna te verontschuldigen. We zitten diep in de ellende, en we hebben het zelf gezocht. Je stemt niet massaal voor een ‘Hardrock Hallelujah’, op een bende gruwels. Het is miserie zoeken, en daar zitten we nu middenin. “Ach, het is niet eens goede hardrock-metal”, wuift zoon het demonische gehalte van de song weg. Nu ben ik geen bijgelovig mens, en ruimdenkend ben ik ook. Eens was ik fan van de legendarische Pink Floyd, Led Zeppelin, The Who en Alice Cooper. Maar dat is verleden tijd. Hardrock-metal en tuinieren gaan niet samen. Eens tuinier, houd je van zachte muziek. Wanneer ik dus, na een deuntje ‘classical music for a peaceful mind’, een ‘Hardrock Hallelujah’ door mijn strot krijg geduwd, en mijn tuin wordt gegeseld door de getergde natuurelementen, al dan niet veroorzaakt door het demonische gekrijs, dan kan ik het niet helpen me ongerust te maken.

Laura Lynn, die hebben we nu dringend nodig, met haar liedje ‘Jij laat de wolken verdwijnen, en laat de zon voor me schijnen.’ En wie die jij is, dat laat me koud. Als hij de zaak maar grondig aanpakt. In passant mag hij ook de zwarte, viriele buurtkater verjagen die, na een maand vakantie, onze tuin terug inpalmt en ruzie zoekt met onze gecastreerde kater. Ik kwam vandaag oog in oog te staan met het zwarte monster. Hij wilde niet wijken en beloerde me venijnig met zijn groene ogen. Hij vijlde zijn nagels bij aan de stam van één van onze bomen, stootte een rauwe kreet uit en haalde zijn klauw naar mij uit. Een vlijmscherpe, bijgevijlde echte klauw. Waar blijft Laura Lynn??

Greet Berghmans open tuindagen: Zondagen 28 mei, 4 en 11juni: van 10 tot 18 uur. Inkom: € 2.5 ten voordele van goed doel. Honden niet toegelaten. Kinderen – 6 jaar gratis.

Adres: Blakerstraat, 19, 3201 Aarschot (Langdorp) E-mail: blaeckerhof @hotmail.com