Felix

Felix

’s Avonds, tijdens mijn dagelijkse tuinwandeling, bemerk ik een ravage in de moestuin. Langs de rand van het moestuinpad is bieslook verpletterd en afgescheurd. Ook het bed met uien is verwoest. Verschillende uien liggen uitgerukt of zijn geknakt. Het slabedje naast de uien heeft het eveneens moeten ontgelden. Een krop groene krulsla is volledig afgebeten. De blaadjes liggen verlept rondom het stompje sla.

De dames bloemschiksters, denkt u? Die hebben een sierkool, een mini kropje sla, een mooie bloeiende pol bieslook of een bussel witte preistengels nodig om het thema ‘moestuin’ in hun bloemstuk vast te leggen. En dat alles steek je niet ongemerkt in je handtas. De dader is elders te zoeken.

“Felix heeft zijn kuren”, vertel ik mijn man na de wandeling. “Ach, de sukkel”, schudt hij het hoofd. We kijken medelijdend naar de zes jaar oude kater, slapend in zijn zeteltje. Een echte sukkel: gecastreerd en ondermaats van gestalte. En dat is nog niet alles. Felix heeft geen stem. Hij kan geen letter uit zijn bek krijgen. “Het gevolg van de castratie”, lachte de dierenarts geamuseerd toen ik enkele jaren geleden ongerust met Felix bij haar op consultatie ging. “De meeste mensen zijn blij dat het gejank voorbij is”. Daarmee was de kous af.

Geen extreem hoge noten voor Felix zoals de mannelijke castraten in de 17 de eeuw, gegeerd om hun sopraanstem. In de katerwereld ben je, gecastreerd zijnde, de pineut. Je viriele tegenstander haalt de hoogste noot. Je kunt zelfs geen klein, rottig scheldwoordje in de strijd werpen. En vechten zonder eerst eens goed te schelden, daar begin je niet aan. Enkel op hoge poten lopen, de haren rechtop, en met je staart zwiepen…en dat alles zonder één enkel geluid.

Zielig, toch? 

Ontmoedigend ook, wanneer je als kater woordloos moet toekijken hoe de dikke, rosse, bazige, gesteriliseerde huiskattin – die jammer genoeg ook je menselijke huisgenoten en huis inpalmt – zich met haar volle gewicht krijsend in de strijd werpt en triomfantelijk, met een aria waar je een staande ovatie voor geeft, het zwarte monster van enkele straten verder de tuin uitjaagt. Dus beloert Felix vijandig, met half toegeknepen ogen, de wereld rondom hem: een wereld waar hij zijn mannetje moet staan en waar hij het niet voor het zeggen heeft. Om zijn gebrek te camoufleren loopt hij met lichtjes doorgezakte voorpoten, zoals een cowboy, op z’n westerns. Af en toe valt hij een plant in de tuin aan die aan de rand van de weg zijn aandacht trekt. Hij kan er zijn opgekropte frustratie op kwijt. De kropkrulsla, bieslook en ui…, ze moeten het bekopen. Soms ook een digitalis die vooroverbuigt over het pad, of een pol pijpenstrootje die langs zijn rug strijkt.

Maar ’s avonds, wanneer hij zich moe in zijn zeteltje vlijt, de kop neerlegt, zijn lodderige ogen sluit en nog eventjes zijn onuitgesproken woorden weg knabbelt, dan filosofeert hij over de dag die is geweest. Zo dommelt hij in en droomt elke keer weer die fantastische heldendroom met zichzelf in de hoofdrol, waarbij hij met enorme Tarzan kreten elke rivaal onderuit haalt. Greet Berghmans blaeckerhof@hotmail.com