Nazomer

Nazomer

‘Een artikel over de nazomer, met Cosmos die momenteel in mijn tuin rijkelijk bloeit en die samen met dropplant en enkele phloxen kleur levert aan de border. Witte Sedum die nu op z’n mooist is maar binnenkort lelijk bruin zal verkleuren zoals de meeste verlepte, witte bloemen. Een ode aan de grassen die wiegend staan te dansen tussen het hoge leverkruid en de herbloeiende ‘English Garden’ rozen. Verbascum, ziekelijk vergrijsd door meeldauw zodat ik ze noodgedwongen tot de grond heb moet afknippen.

De bezorgdheid om de roestige lindebomen in de tuin die voortijdig aan haaruitval lijden, en plots zie ik ze overal langs de wegen: kale groepen populieren, kastanjebomen met verschrompeld blad en roestige linden.

Thuis vind ik het ineens niet meer zo erg, want ik ben niet alleen met ziekelijke bomen. Al is het een magere troost, het schept een beetje solidariteit tussen mijn tuin en de natuur waar ook niet alles zo perfect aan toe gaat.

Een artikel over kruisspinnen, dé septemberspinnen bij uitstek, met wielwebben die aan mijn gezicht, armen en in mijn haar blijven kleven: een septemberfenomeen dat zich dagelijks afspeelt omdat de spinnen in een mum van tijd, op ooghoogte, nieuwe webben hebben gebouwd tussen de hagen van de paden. Tenslotte ook de kleine vleermuizen die ’s nachts in de lindekamer talrijke nachtvlinders uit de lucht plukken, met grote precisie te werk gaan, en met een snelheid…, niet te vatten.’

Aan zulk artikel dacht ik toen ik ’s middags het zijpad naast de woning schoonveegde en me bukte om een roestig blaadje op te rapen: een verschrompeld blaadje dat hardnekkig bleef liggen toen ik er langs veegde. Eén van de zovele roestige lindeblaadjes, bijeengeplooid, langs beide zijden opgekruld, bijna volledig toegevouwen. Toen ik me nog dieper bukte zag ik in het midden een piepklein lijfje, een miniatuurtje van een Gremlin. Een mini vleermuis, door één van onze poezen per toeval ’s nachts uit de lucht geplukt en als trofee neergelegd op het zijpad. Geen bloed te bespeuren, zo gaaf dat je zou denken dat het slechts sliep en bij een lichte aanraking onmiddellijk zou opvliegen. Ik wilde één van de twee half toegevouwen vleugels open spreiden, maar twijfelde, want Nosferatu, die geef je geen hand, daar deins je toch een beetje voor achteruit wanneer je zo vlak met je gezicht over het zijne staat.

Mijn zoon was enthousiast. Als jonge leraar biologie was dit eens iets anders dan de verplichte schoolse herbaria die hij indertijd moest aanleggen.

Hij nam twee dunne plankjes en kopspeldjes, spreidde vakkundig de vleugels open zodat het diertje er ineens imposant en erg kwaadaardig uitzag, en prikte de gespreide vleugels vast op de plankjes. Hij graaide één van mijn lege bokalen uit de voorraadkast en vulde die met formol. Die wist hij nog staan van enkele jaren geleden toen zijn wijsheidstanden werden getrokken. Wijsheidstanden trekken ze tegenwoordig voordat je volwassen bent, alle vier tegelijk. De mondholte van de huidige mens wordt kleiner en die evolutie brengt vele scheve tanden teweeg, zei de orthodontist. Dus worden de overtollige tanden getrokken. Hij had zijn wijsheidstanden ook niet meer, de jonge orthodontist. Formol dus, en daar hangt nu die kleine vleermuis in te zweven. Een beetje zielig vind ik, en toch ook wat eng. De vleermuisbokaal kreeg een label opgekleefd ‘Baardvleermuis – Myotis mystacinus’. Hij staat op zoons computerkamer, naast de bokaal met wijsheidstanden. Didactisch materiaal.

Greet Berghmans