Tuincolumn: Drastisch durven denken

Hoe leert een dokter zijn patiënt kennen? Ik mag hopen dat dit niet teveel met vallen en opstaan gebeurt. Misschien gebeurt het wel op de manier zoals ik één van mijn lievelingsplanten, de Astrantia of het Zeeuws Knoopje, deze zomer beter leerde kennen.

U herinnert zich waarschijnlijk dat juli dit jaar een uitzonderlijk warme en droge maand was. Toen ik eind juli terugkwam van reis ontdekte ik dat mijn eigen creatie langs het tuinschuurtje, mijn ‘Zeeuwse boord’ zoals ik hem trots noemde, er volledig verdroogd bijstond. Een rand van 4 meter lang die enkel nog uit een hoopje ellende was samengesteld. De planten vroegen dus duidelijk om aandacht en zagen er uit als een bende uitgeprocedeerde politiek vluchtelingen of asielzoekers die al menige tijd in hongerstaking waren. Eigenlijk loopt die vergelijking op alle fronten mank want het was veel erger dan dat, maar dit (ietwat genante) beeld schoot me waarschijnlijk het eerst voor de geest omdat ik net een editie van het middagjournaal had gevolgd.

Elke extra watergift of vorm van reanimatie bracht geen zoden aan de dijk. Als een dergelijk noodlot toeslaat, sta je er als tuinmens vrij machteloos bij. Op zo’n moment, als het niet duidelijk is wat je overkomt, gaan van alle gedachten door je geest en wordt het ook duidelijk dat iedereen inderdaad wel een duister kantje heeft. Waarschijnlijk heeft het wel iets met de menselijke psyche te maken en het feit dat we uit verschillende persoonlijkheden bestaan maar op zo’n moment komt de chirurg in mij naar boven: Gewoon alles wegknippen. Het was een actie van erop of eronder en ik dacht ‘tant pis’ en ‘on verra’. (Dit uiteraard tengevolge van mijn verblijf in het zuiden van Frankrijk waar ik deze uitdrukkingen nog in een gans ander verband had gebruikt.)

We zien dus wel wat er van komt dacht ik en in het slechtste geval kon ik nog altijd nieuwe planten kopen. Het is echter gewoon de liefde voor de planten die je hart doet bloeden bij zo’n ingreep en niet de gedachte dat de aankoop van nieuwe planten zo’n hap uit het budget betekent.

Dat was dus eind juli. Nu enkele maanden later sta ik compleet verbaasd aan datzelfde tuinschuurtje waar diezelfde planten helemaal uit het niets opnieuw zijn verrezen. Voor zover ik weet zijn planten atheïst van bij geboorte maar deze truc doet wel erg aan een speciale en spectaculaire vorm van reïncarnatie denken. Komt daar nog bij dat ze nog ferm bloeien op de koop toe. Ik had al gehoord van het forceren van een tweede bloei door bepaalde planten terug te knippen maar dit slaat werkelijk alles.

Wie had gedacht dat ik het ooit nog eens zou worden met de woorden van een politicus: Wat je denkt en zegt, is belangrijk. Wat je doet, is belangrijker. Maar het belangrijkste is wat je bereikt. Wie die politicus was schiet me nu even niet te binnen maar in ieder geval zegt de pragmaticus (weer een ander onderdeel van mijn persoon dus) in mij dat ik het noodlot geen twee keer ga uitdagen. De planten krijgen daarom ook nog een nabehandeling. Ik ga ze namelijk verhuizen want ze staan daar duidelijk niet op hun plaats met hun voeten in de te zanderige en droge grond.

Meneer Dujardin
21 september 2006