Vroeger

Vroeger

Als kind al was ik dol op de velden en de wegeltjes achter het ouderlijke rijtjeshuis. We woonden vlak aan de rand van de stad, op een boogscheut van het bruisende leven.

Mijn ganse jeugd liep en fietste ik over de aangestampte aarden landwegen, de putten ontwijkend die jaarlijks werden gevuld met een samenraapsel van grind en steen. Ook onze straat bestond uit een aarden weg met op het einde een strook kasseien die aansloot bij de hoofdstraat. Naast de weilanden stroomden twee beekjes langs weerszijden van de weg. Een gemengde haag van haagbeuk en meidoorn liep zijdelings langs een veld waar bonte koeien stonden te grazen. Meikevers werden uit de haag gevangen en kikkerdril uit de beek gevist. ’s Winters werd vol spanning afgewacht tot de beken bevroren en het ijs dik genoeg was om er op te ‘slidderen’ met onze stevige bottinnen.

Niemand in de straat had schaatsen. Die kwamen pas later toen iedereen welvaart had. Een beetje verderop in de straat lag een stukje zompig loofbos. Het toverde in de lente een rozig tapijt van pinksterbloemen uit de bodem. Het was ons sprookjesbos waar we zomers bij droog weer fantaseerden, speelden en ruzieden. De zomers schenen eeuwig te duren, de winters leken strenger dan nu. Ozonalarm was onbekend. Giftige, fijne stofdeeltjes in de buitenlucht haalden nauwelijks het nieuws.

De prachtige ijsbloemen, die getekend waren op de binnenzijde van mijn slaapkamerraam, verdwenen toen er verwarming op mijn slaapkamer kwam. Het huis werd gemoderniseerd. ’s Land’s economie draaide stilaan op volle toeren. Ieder huisgezin kocht zich een wagen. De bloemrijke voortuintjes in de straat transformeerden in lelijke opritten met een grindparkeerplaats voor het nieuwe statussymbool.  De eerste supermarkt deed zijn intrede in de hoofdstraat. Het gemoedelijke kruidenierswinkeltje op de hoek sloot. De koeien en de hagen verdwenen. De velden werden verkaveld, het sprookjesbos gerooid. De velden werden volgebouwd met stijlvolle villaatjes. Een bejaardencomplex verrees op de plaats van het bos. Mijn jeugd verdween op het moment dat de straat geasfalteerd werd en de beken in een ondergronds keurslijf van buizen werden geduwd. Straat en ikzelf werden volwassen verklaard. De zotte jaren voorbij kregen we een beschaafd voorkomen.

Toen we uitzwermden raakte het ouderlijke rijtjeshuis leeg. Ma stierf 7 jaar geleden. Pa ging twee jaar later op een appartement wonen. Hij verkocht het huis aan een jong gezin. Ze renoveerden de woning. De klimop die de gevel gedeeltelijk bedekte werd verwijderd. Het rijtjeshuis kreeg nieuwe ramen en een aangepaste voordeur.  

Het heuphoge ligusterhaagje vooraan, dat grootvader veertig jaar geleden plantte als afscheiding met de straat, is verwijderd. De twee amandelboompjes die vroeg in de lente bloeiden met roze bloemetjes, en die rechts het smalle paadje naar de voordeur begeleidden, zijn weggehaald, samen met de onderbegroeiing van Geranium endressi en witte Vinca minor. Ook de strook geurende lavendel die links het lelijke lage muurtje verdoezelde, is verdwenen. Eén vlak betonklinkers heeft de plaats ingenomen, als parkeerplaats voor een grote wagen. Het laatste voortuintje is verdwenen – mijn ouders hebben nooit een wagen gehad.

Wanneer we pa bezoeken rijden we steeds langs de ouderlijke woning. Dan denk ik aan vroeger, toen ik zondags, zomers opgetut in een mooi jurkje, behoedzaam mijn voeten neerzette die knerpten op de aarden weg. Ik keek steeds naar de grond of er geen zonderlinge, mooie steentjes lagen die ik in mijn rieten mandje kon meenemen. Ma, pa, broers, zus en ik, wandelend langs de aarden wegeltjes, op weg naar mijn grootouders. Naar hun tuin met massa’s bloemen, waar de tuinkabouter mij begroette.

Greet Berghmans

blaeckerhof@hotmail.com