Wisteria floribunda 'Alba'

Wisteria floribunda ‘Alba’.

Ze is een bevallige verschijning, onze witte regen. Of moet ik schrijven: witte blauweregen. Misschien is dat wel de enige juiste Nederlandse benaming, maar die lijkt me wat dubbelzinnig, dus houd ik het op witte regen.   

Zoals de lange, fijne oorbellen van zoons’ vriendin elegant trillen bij elke beweging van haar sierlijke hoofd, zo bengelen doorheen de pergola, de lange, spitse bloemen van onze witte regen lichtjes heen en weer bij een zacht briesje. Gratie ten top! Onze witte regen heeft een hele poos getreuzeld om bloemen te tonen. Acht tergend lange jaren hebben we ongeduldig gewacht

Zij maakte elke zomer vele rankende takken die rond de leggers van de pergola slingerden, met de klok mee zoals het hoort voor een floribunda. Had ze sinensis genoemd, dan had zij zich naar links gewend. In het begin twijfelde ik of onze Wisteria wel een floribunda was. Aan de paal van de pergola gebonden, had ze na het planten de neiging naar alle kanten op te willen groeien. Toen ze het dak van de pergola bereikte, wentelde ze zich zelfstandig rechts rond de pijlers met een snelheid en groeikracht die me met verbazing deed staan kijken.

Het lastige kind leek getemd. Het liep gewillig de juiste kant op, maar tooide zich niet met lange, geurende bloemen. Ze groeide als kool en slingerde haar tentakels naar alle kanten op. Met zwierige, rechtsdraaiende bewegingen in de lucht wilde ze houvast zoeken aan zichzelf. De soepele takken verstrengelden ineen en draaiden in een kluwen gezamenlijk hoger en hoger de lucht in, weg van de pergola, buiten het podium dat haar was toebedeeld.

De witte regen groeide ongeremd, maar bloemknoppen maken, dat deed ze niet.   

Elk jaar keken we in de late lente uit naar dikke bloemknoppen die later, bij het openplooien, steeds bladeren bleken te zijn. Tijdens de wintersnoei werden de zijtakken die aan de gesteltakken groeiden zorgvuldig boven elk derde oog gesnoeid. In de zomer kortwiekten we regelmatig de lange slingerende takken die niet dienden om het gestel rond de pergola te vormen.

Na acht lange jaren werd ons geduld uiteindelijk beloond met enkele lange, witgeurende bloemtrossen. Nu, nog eens drie jaar later, hangen wel honderd witte bloemtrossen sierlijk naar beneden langs de leggers van het pergoladak.

De lange, witte trossen zijn een streling voor het oog. Het parfum van één enkele bloem is subtiel, doch bedwelmend wanneer je onder de bloeiende pergola met wel honderd geurende bloemen staat. Het is een verwarrende geursensatie. Verrukking of walging? Ik ben er zelf nog niet uit.    

Greet Berghmans

blaeckerhof@hotmail.com