Dat gaat het tuinMeisje dus nooit meer doen: pompoenpitten drogen. Wat een gedoe. Zit je niet met je handen in een vieze oranje bende te wroeten, dan ben je wel oneindig veel broze velletjes aan het verwijderen die binnen de kortste keren door je hele keuken dwarrelen. Nee pompoenpitten drogen, daar wordt dit Meisje niet blij van.

Waarom was ze er dan toch aan begonnen? Het tuinMeisje houdt er niet van om eten weg te gooien, maar tot nu toe had ze zonder schroom, na het snijden van de pompoen, de pitten in de vuilnisemmer gegooid. Totdat er op internet berichten verschenen over het drogen van de pompoenpitten. Jubelende foodies maakten heerlijke snacks van deze pitten en omdat het tuinMeisje gek is op zoute knabbels was haar enthousiasme snel gewekt. Dat wilde zij ook. Snel aan de slag.

Eerst frummelde ze de pitjes zorgvuldig uit de zaadlijsten. Een vies klusje, maar alles voor het goede doel: zelfgemaakte pittig gekruide pompoenpitten. Ze kon niet wachten. De tweede stap was het wassen van de pitten. Nu ontstond bij het tuinMeisje enige argwaan. Ze had nergens gelezen dat er een glibberig laagje om elke pit zat waardoor het onmogelijk was om de zaadlijsten helemaal van de pitten te scheiden. Er bleven kleine oranje stukjes aan de pitten hangen, hoe fanatiek het Meisje ze ook waste. Hier werd ze niet vrolijk van. Afijn, niet zeuren, dit waren piepkleine oranje draadjes. Dat kon geen kwaad.

Op naar de volgende stap. Het drogen van de pitten. Maar ja, hoe kreeg ze die krengen eigenlijk droog? Gelukkig had de man van de moestuin daar wel een oplossing voor. Hij legde ze op een bord op de verwarming met een stukje keukenpapier voor extra drainage.

De volgende dag waren de pompoenpitten droog. Nu was het tuinMeisje bijna klaar. Ze haalde de pitten van het keukenpapier. Dat bleek onmogelijk. De pitjes waren aan het keukenpapier blijven hangen. Knarsetandend gooide het meisje het grootste deel van de pitten alsnog in de vuilnisbak. Geen nood. Er was nog meer dan genoeg voor een lekker hapje. Maar wat was dat nu? De resterende pompoenpitten waren gehuld in een flinterdun velletje. Dat was natuurlijk het glibberige laagje dat inmiddels opgedroogd was. Ze proefde voorzichtig een pit. Bah. Eerst dat fluffige velletje, daarna een keiharde pit. Ondanks de hoeveelheid werk waren dit nog steeds geen eetbare pompoenpitten.

Niet nadenken. Gewoon verder. Wat stond er nu te gebeuren? De moed zonk het Meisje in de schoenen. De pitjes moesten nog van hun harde buitenschil ontdaan worden. Volgens de blije foodies kon je deze stap ook overslaan en de pitten met schil eten, maar dat had het tuinMeisje net geprobeerd. Dat was geen doen. Ja, ze kon je ze nog een nacht weken in zout water maar daarna begon het hele proces opnieuw. Weken, wassen, drogen. Zucht. Dan maar de pit van de schil ontdoen.

Grommend sneed het Meisje de schil van de pit en ja, daar kwam inderdaad de bekende groene pompoenpit tevoorschijn. Hoera. Maar 1 pit per minuut? Het Meisje ging rekenen en zag dat ze nog zeker 50 pitten te gaan had. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen.

Ze smeet de pitten alsnog in de vuilnisemmer. Daarna heeft ze een grote zak chips opgegeten. Helemaal in haar eentje. Dat had ze wel verdiend.