Toen ik zestien jaar geleden de ongeveer vier jaar oude tuin van het nieuwbouwhuis wilde aanpakken, las ik voor ik mij daaraan waagde veel. Heel veel.. Alles om het project succesvol te laten verlopen. Had namelijk geen tuinierervaring. Dus sleepte ik tuinboeken aan, las allerlei artikelen, keek in tuinbladen, waar ik op twee daarvan zelfs een abonnement nam. Nee, de MijnTuin community bestond helaas nog niet maar ik kon mij desondanks aardig redden. Stopte ook meteen maar al mijn vakantiegeld in duurzaam tuingereedschap en zocht betrouwbare kwekerijen voor al het aan te schaffen groen. Aan de slag! Maar aan drie kanten omsloten door tuinen met eigenaars die liever in grote stenen terrassen investeerden dan in groen? Het viel nog niet mee om hen te vriend te houden, een mooi tuinontwerp te realiseren én enige privacy te waarborgen. Hoewel... de coniferen die her en der bij hen geplant waren groeiden als kool, dus mijn zorgen over privacy werden elk jaar minder. Wel jammer dat ik ze doorgaans zo saai vind maar oké, groen waren ze wel. Enfin, er moesten vaste plantenborders komen met hier en daar een goedgeplaatste struik en/of kleine boom. En vanzelfsprekend een aantal klimplanten en een klimroos. Alles geplant binnen de grenzen van de wet wat burenruzies zou moeten voorkomen. De hoeveelkeid vierkante meters die beplant konden worden waren gering, dus de befaamde 'grote groepen van één soort' waarvan ik telkens las baarden mij enige zorgen. Had tot dan toe altijd een veelheid aan kamerplanten gehuisvest, die met hun diversiteit de appartementen en huizen die ik voordien bewoonde danig opfleurden. Dus grote groepen? Hm. Begon zuinigjes met drie van elke soort want wilde van alles wat. Ik koos zowel bladplanten als vrolijke bloeiers en wat mooie grasjes. De metamorfose werd een feit en de tuin kon die zomer wat mij betreft zó in een van de tuinbladen die ik las. Had nog wel één zorg. Want de tuinboeken en bladen verschilden vaak van mening oftewel: de één beweerde met grote stelligheid dít en de ander met eenzelfde overtuigingskracht dát. Wat komisch was maar wel verwarrend voor een beginnend tuinier.

Over één ding waren zij het opvallend eens. Vaste planten moesten na een aantal jaar uit de grond gehaald worden, het 'dode hart' eruit gesneden, verse grond toegevoegd en de buitenste delen teruggeplant. Dat leek mij een lastige klus. Want hoe pak je dat aan? Ervaren tuiniers hoor ik nu gniffelen want 'hoe moeilijk kan dat zijn'? Tja... Ben jaren verder en weet nu veel meer van planten. Heb mijzelf, en letterlijk voor het gemak, de latijnse benamingen aangeleerd. Heb inmiddels ook een fikse tuin met verscheidene borders die zo'n negen jaar oud is nu. Een zogenoemde 'cottage garden'. Ook hier onder veel meer grassen en vaste planten die de kans krijgen om aan de wandel te gaan. Je zou kunnen spreken van een natuurlijk geheel.

Maar....en nu komt het. Heb nog niet het nut en de noodzaak gezien van planten opnemen en hen op die voorgeschreven manier 'verjongen'. Niet meer omdat ik het moeilijk vind of veel werk. Maar vind dat mijn planten er steeds beter uit gaan zien. Moet er niet aan denken de borders te verstoren met het uitsteken van planten. Ik tuinier op vruchtbare klei wat wellicht een voordeel is en natuurlijk valt er wel eens iets uit of zit er een echte woekeraar tussen. Maar 'verjongen'? Nee, nog niet gedaan. 

Mijn vraag is nu: hoe doen andere tuiniers het en wat zijn hun ervaringen hiermee? Want wordt het er echt beter op?