De knuppel in het hoenderhok.

'De knuppel in het hoenderhok' zo zou ik wat ik hier ga beweren, willen omschrijven. Waarschijnlijk herkenbaar voor velen, maar misschien wel verwend gezeur voor anderen. Wil het namelijk eens over 'genieten' hebben.

Sinds elf jaar ben ik in het bezit van wat je een grote tuin zou kunnen noemen. Al die grond rond het pas gekochte huis was een uitdaging van jewelste. Sterker nog, het huis werd gekocht juist omdat er zoveel grond bij was. Die grond was overigens wat Britten zo treffend 'a blank canvas' noemen. Oftewel het had niets van een tuin, maar was op plekken haastig ingezaaid gras om de verkoopbaarheid te bevorderen. Er lagen brede paden en terrassen van tweedehands stenen waar soms nog de witte verf op te zien was, omdat die stenen in een vorig leven tot een zebrapad behoorden. Achter een roestig hek lag een grote wei waar twee pony's liepen. Wat ik al zei: een uitdaging. Met, zo later bleek, veel puin onder die haastige grasmat, die overigens opgefleurd werd met elk denkbaar akkeronkruid. Vele aanhangwagens vol puin werden naar de milieustraat afgevoerd en meteen ook maar de aanplant van de vorige bewoners meegenomen. Te weten drie in verschillende hoogtes uitgegroeide voormalige kerstbomen. Daarna kon met het echte werk worden begonnen. Stukje bij beetje werden, naast de dagelijkse werkzaamheden buitenshuis, een boomgaard, struikenborder en diverse siertuinen rondom het huis aangelegd. Ook kwamen er moesbakken. Het nam meerdere jaren in beslag om dat allemaal voor elkaar te krijgen. In alle vier seizoenen werd gewerkt en met goed resultaat. Er waren werkzaamheden waar veel voldoening en plezier aan werd beleefd. Maar ook de nodige teleurstellingen. Als, om maar iets te noemen, door harde wind, aanhoudende droogte, slakkenvraat, mollen en konijnen in een mum van tijd alles beschadigd of ronduit ongedaan gemaakt werd, waar zo hard voor gezwoegd was. Iedere tuinier kan neem ik aan dit rijtje moeiteloos voor zichzelf en de eigen situatie aanvullen. Toch werd het uiteindelijk een 'paradijsje' of zoals een aantal bezoekers het ook noemden een 'lusthof'. Waar mensen jaloers doorheen dwaalden en waar ik tot een bevoorrecht mens werd bestempeld. Want "wat zou ik dáárvan genieten".

En dan nu terug naar mijn eerste zin met die 'knuppel' en dat 'hoenderhok'. Want vanzelfsprekend wordt er genoten. Als na een frisse bui alles opfleurt na een droge periode met schrale harde wind. Als die gewenste en eindelijk aangeschafte aanwinst, of de voor het eerst gezaaide plantjes knoppen maken en later hun verrassend mooie bloei tonen. Genoten wordt ook van de clematissen waar, door een drukke periode buitenshuis, de groei uit is door droogte, maar na geschrokken vertroeteling hun dankbaarheid in verelbelovende bloemknoppen omzetten. En als laat in de avond, wanneer slechts de lucht boven mij nog licht is, ik geritsel en geschuifel hoor. Bijvoorbeeld in de takkenril of in rommelige stukjes die gecreëerd werden om die geluiden, en het bijbehorende leven, mogelijk te maken. Dan ben ik ontroerd te beseffen dat die tuin door meer levende wezens bewoond wordt.

Dat wij niet de enigen zijn in een tuin zal menig tuinier beamen. Want niet alleen egels en vogels vinden wat van hun gading of een plekje om de nacht door te brengen. Ook konijnen, poezen, een loslopende hond en niet te vergeten de erkende slopers van veel moois en eetbaars: slakken. Zie het hier op MijnTuin vaak langskomen. De verdrietige, teleurgestelde, agressieve en ja, zelfs bloeddorstige berichtjes. Als iets opgevreten is in mei, waar in maart al veel tijd en liefde in is gestoken. Genieten? Of dat de plannen om al die duurgekochte zomerbollen de grond in te stoppen, gedwarsboomd wordt door een langdurige blessure of zelfs een operatie. Waardoor bovendien met al dat uitbottende groen, gewenst maar zeker ook ongewenst, binnen korte tijd een wildernis ontstaat. Een wildernis die veraf staat van het beeld van de tuin dat je in de winter voor ogen stond en waar je zo naar verlangde. Genieten? Waar die wolk die de zó nodige regen brengen zal je onverbiddelijk links laat liggen en uitregent op mopperend publiek bij een festival. Genieten? Of waar rupsen korte metten maken met de frisgroene blaadjes van die monumentale boom of favoriete struik. Genieten? En die lieve pas uit het ei gekropen vogeltjes dan? Die ten prooi vallen aan een van de vele katten die een tuin als de hunne beschouwen? Genieten? Of waar je tot je ontzetting ontdekt waarom je lievelings-hortensia met die bijzondere bloemkleur maar niet zijn blaadjes wil ontvouwen. Om tot de ontdekking te komen dat de kluit volledig opgepeuzeld is door taxuskeverlarven. Genieten? Waar spectaculaire wolken spreeuwen zich ontfermen over de kersen in de hoogstamkersenboom. Waardoor het lijkt of er bloed sijpelt langs de stam en takken. Genieten? De aardbeien, ja zelfs die in de verhoogde bak, waar gaten in zitten en glimmen van het slakkenslijm of kapotgepikt worden door duiven. Genieten? Of dat je die keer dat je even geen tuinhandschoenen droeg toch die venijnige bloeiende kruipende boterbloem wilde uittrekken. Waar nou nét een joekel van een oranje naaktslak een middagdutje onder doet en waar je zó in grijpt. Genieten? En waar je in grote hopen 'wilde planten' je meest gebruikte tuingereedschapje voor langere tijd kwijtraakt. Genieten? Of waar die twintig jaar oude druif het plotseling af laat weten. Genieten? Ach, ieder kan ook deze opsomming voor zichzelf aanvullen. In het licht van wat er zich in de wereld afspeelt is dit natuurlijk geen groot leed. Maar klein leed zou ik het soms toch wel willen noemen. En nee, dus ook lang niet altijd genieten.

Maar ga ik dat aan al die tuinbezoekers uitleggen als zij jaloers en bewonderend rondlopen? Wat overigens doorgaans collega's, vrienden of kennissen zijn. Nee, natuurlijk. Ook niet dat je je van februari tot november een slag in de rondte werkt om al dat prachtigs in stand te krijgen en te houden. Bovendien vrij van ongewenst tuinleven, plantaardig én dierlijk. En als een enkeling, al rondkijkend en stekjes eisend of meteen maar uitgestoken plantjes "omdat er toch genoeg is", zegt dat ik wel erg van alles wat groeit, bloeit, kwinkeleert, schuifelt en ritselt zal genieten? Knik ik vanzelfsprekend enthousiast, maar denk daar stiekem wel eens het mijne van.