De rozen houden geen winterslaap.

Week 1 tot en met week 9: overwinteren

Tijdens de wintermaanden is het tuinpark gesloten. De tuiniers kunnen overdag wel naar hun tuin voor inspectie en wat klusjes. Ik ben maar een paar keer gegaan, voornamelijk om de vogels te voeren. De zonnebloempitten en pinda’s zijn populair bij de meesjes en hopelijk ook voor de winterkoninkjes, die hier vorig jaar een nestje in de grote conifeer hadden. Maar welke schavuit ript toch steeds de vetbolletjes met netje en al?  Eerst verdacht ik het woelratje dat hier gesignaleerd was omdat de bolletjes mét het ophangtouwtje uit de boom was verdwenen. Maar ook toen het touwtje werd vervangen door een ijzerdraadje – was het hele bolletje na een paar dagen weer foetsie. Zelfs zo’n hele slinger van bolletjes vond ik al na 14 dagen leeg gegeten en gevandaliseerd terug op de grond. Nu verdenk ik die vette duif die hier ook graag in die bomenhoek rondhupst en fladdert. Als rasgeaarde stedeling kan ik zo’n vieze vliegende rat ‘wel schieten’. Zijn er vriendelijker methodes om ze weg te houden?

Er is in de wintermaanden genoeg te klussen, maar de nattigheid en de kou weerhielden me daar toch van. Opvallend was dat de rozenstruiken eigenlijk tot de vorst gewoon doorgingen met bloeien. In het seizoen snoeide ik ze wekelijks of zelfs vaker; direct als er een bloem was uitgebloeid. Het zijn drie struiken, een oranje, een roze en een heel mooie klassiek rode.  Die laatste is nog wat kleiner maar die andere twee groeiden en bloeiden al ver boven de 2 meter. Het idee was om ze nu dan heel ver terug te snoeien, zodat de onderkant wat minder ‘takkerig’ wordt. Heel ver is tot ongeveer borsthoogte geworden; het kan vast nog wel verder maar we doen het eerst maar es zo.

De gekortwiekte rozenstruik