It's my pride and joy zouden de Engelsen zeggen. Waarschijnlijk bedoelen ze daar hun kinderen mee maar die heeft het Meisje niet, dus niemand voelt zich beledigd. Beledigd dat al haar liefdevolle gevoelens voor dit moment naar het komkommerkruid gaan.

Het is vooral de kleur waar het Meisje verliefd op is. Blauw. Ultramarijn. Kobaltblauw. Echt blauw dus. Niet dat teleurstellende blauw dat je nog wel eens tegenkomt bij gewassen in de siertuin. Planten die er op het etiket bij het tuincentrum hemelsblauw uit zien, maar in jouw tuin nogal bleek uitvallen. Of paarsblauw. Of blauw dat tegen roze aanhangt. Maar nooit blauw. Lapis lazuli blauw.

Daar heeft komkommerkruid geen last van. Bij het zien van haar komkommerkruid wordt het Meisje vrolijk. Deze kleur associeert ze met zon, met zee, met Cote d’Azur.

Komkommerkruid zaaien

Toch was ze niet van plan om het gewas in haar moestuin te zetten. Na de invasie van het komkommerkruid van vorig jaar vond ze het tijd worden voor iets anders. Daar dacht het kommkommerkruid zelf echter anders over. Die is van het type: eens gezaaid, altijd gezaaid zodat hij dit jaar weer rustig overal verscheen. In het gras. In de andere borders. Bij de buren. Dan wordt het Meisje week, strijkt ze met haar hand over haar hart. Haalt ze her en der de zaailingen weg die echt op een verkeerde plek staan, en laat het komkommerkruid verder zijn gang gaan.

Het kruid lijkt in het begin onschuldig. Schattige eironde blaadjes. Lichtbehaard.

Dit verandert snel. De plant stijgt binnen de kortste keren naar een meter, met stevige holle stengels. De stengels vertakken sterk en aan ieder uiteinde verschijnen trossen vol met bloemknoppen. De bijen zijn er dol op. Het tuinMeisje is gelukkig niet de enige.

Komkommerkruid eten

Van komkommerkruid is alles eetbaar. Zelfs de bladeren die je nauwelijks in je mond durft te steken omdat ze zo sterk behaard zijn, smaken naar komkommer. Wees gerust. De beharing proef je niet. De bladeren zijn heerlijk in een salade of om als dolma’s te vullen.

Tegen verkoudheid zet ze thee van de bladeren en ze gebruikt de bloemen om in te vriezen in ijsblokjes. Dat doet het altijd leuk in een zomerse cocktail.

Vorig jaar heeft het Meisje geprobeerd blauwe azijn van de bloemen te maken. Dat bleek een teleurstelling. Haar hele voorraad bloemen ging in een flesje. Dit vulde ze aan met warme azijn waarna ze twee weken lang elke dag naar beneden snelde om te zien of de azijn al blauw werd. Helaas. De azijn werd roze en bleef roze. Ook leuk, maar ze had toch stiekem gehoopt op blauw. Dan had ze haar gasten kunnen imponeren.

De bloemen zijn eveneens een succes tijdens de workshops van De Meisjes. Als decoratie op komkommer gazpacho bijvoorbeeld of ter verfraaiing van de tafel. Als de deelnemers er achter komen dat deze bloemen niet alleen eetbaar, maar zelfs lekker zijn, is de tafelversiering binnen de kortste keren verdwenen.

Dat is niet erg. Gezien de enorme voortplantingsdrang van komkommerkruid heeft het Meisje volgend jaar gewoon weer komkommerkruid in haar moestuin staan. Net als het jaar daarna. En het jaar daarna.