Rommeltuin

Ik ben nog maar enkele weken actief op deze site en het bevalt me wel. Ik begin mijn draai te vinden. Nu is het zo dat ik mij eens wilde voorstellen als tuinier, een veredeld woord voor “in de aarde wroeten”. Lijkt hier een beetje op Facebook maar dan onder gelijkgezinden.

 
Mijn ouders woonden op de boerenbuiten in een huis dat ze nu een fermette noemen. Alleen met dat verschil dat het dan een fermette was met zero comfort. Geen waterleiding en de pomp stond buiten. Het toilet stond wat verder waar de schuur was en altijd opendeur dag. Badkamer en douche, nooit van gehoord. Een zinken kuip en een emmer water en dat was het. Voor dat huis was een grote tuin netjes verdeeld door een pad dat van aan de poort tot aan de voordeur liep. De ene kant van de tuin was mijn vader zijne ”lochting”, oud Vlaams voor groentetuin, de andere kant mijn moeder haren “blomhof”. En niemand moest zich met de andere moeien. Nu, die “lochting” van mijn vader interesseerde mij niet, maar soms kon je daar niet aan onderuit. Er moest toch nu en dan eens bemest worden en roze korrels bestonden niet. Dus van waar kwam die mest? Juist, uit den aalput.

Van den hof van mijn moeder was ik wel supporter. Mijn moeder was een echte tuinierster. Alles lag er altijd piekfijn bij. Ze was specialist in het kweken van viooltjes in het voorjaar, haar Zwitserse reuzen. In het zomerseizoen een zee van kleuren door een grote verscheidenheid aan vaste planten. Ze had het zelfs gepresteerd om met veel geduld paadjes aan te leggen met sterretjes mos. Je wandelde gewoon over tapijtjes. Zie de oude foto. En ze plantte gewoon alles door elkaar. Een rommelig geheel maar mooi. En ik mocht haar altijd helpen. Een heerlijke kindertijd tussen de bloemen en veel geleerd.

Ik ben toen begin de jaren ’70 met mijn vrouw  in mijn huidige huis gaan wonen en daar begonnen met een tuin. Op dat stuk grond rond mijn huis stond niets, dus gras gezaaid en een haag er rond. En wat voor een haag. Het was toen de mode  van “paplaurier”, Prunus Laurocerasus. Na een jaar of vijf weg ermee. Ze groeide één meter  per jaar. En in de strenge winters eind jaren ’70 was ze al eens kapot gevroren. Sindsdien hebben er nog meerder soorten hagen en coniferen  de revue gepasseerd. Tot ik een jaar of tien geleden op de scheiding dan maar Colstrop heb geplaatst. En verleden jaar aan de andere kant van de tuin, waar een serie verwilderde heesters stond, een hoop ik, traag groeiende Ilex crenata.
 Alle variaties in tuinen heb ik ondertussen meegemaakt. Een tuin met treinbiels, een rotstuin, een fuchsiatuin. De eerste jaren stond mijn  tuin vol zomerbloeiers en jaren aan een stuk had ik massa’s terrasplanten.  Ik had ook nog een visvijver. Mooi, maar het was altijd wat met die vissen.  En de reiger zat mij uit te lachen in een grote boom bij de buurman. Alles geprobeerd, trends gevolgd. Ik ben nog besmet geweest met de fuchsia microbe. In de winter kon ik bijna niet meer in mijn veranda. Het was altijd de eeuwige lente hier. Ik was ook nog een (goeie) duivenmelker maar gestopt op de pensioenleeftijd 12 jaar geleden. Zo, u weet nu hoe oud ik ben ook. Ik kan nog bladzijden doorgaan over mijn vroeger tuinplezier.

Nu heb ik een tuin met grotendeels vaste planten, rozen en kleine struiken. Allemaal niet zo bijzonder. Een beetje kaal aanziend nu. Het zal rap genoeg groeien. Maar ik doe graag een experimentje en wroet nog graag in de aarde. En er kan er altijd nog wel een plantje bij. Een beetje rommeltuin, zoals van mijn moeder.