Oesterblad

Algemene omschrijving

Algemene omschrijving

Mertensia maritima is een plant van het noordelijk halfrond van de boragie familie. Deze plant wordt in ’t wild maximaal zo’n halve meter hoog, maar de scheuten die in de handel zijn, zijn jonge planten van maximaal 20 cm. Oesterblad groeit in van nature in een zoute omgeving maar is ook populair als bodem bedekker in de rotstuin.

De prachtige eetbare bloesems zijn jong eerst roodachtig, later lichtblauw. Het blauwe blad is knapperig, sappig en zacht en smaakt naar oesters.

In Schotland, IJsland en Groenland wordt deze plant al eeuwen gegeten. Meestal wordt het blad rauw geserveerd, als garnituur, maar je kunt het ook kort stomen, zodat de smaak en de structuur behouden blijven. De wortel wordt door de Groenlandse Inuit gegeten. Je kan de wortel koken of wokken. De bladeren of soms hele jonge planten worden ook ingelegd op azijn.

Fijngehakte blaadjes in boter maken een vegetarische oesterboter.

De bladeren hebben de typische zilte smaak van oesters. Zeer geliefd door topchefs en fijnproevers. Wel is het een eetbare plant waarvan de bladeren vitamine C bevatten.

Andere namen:

oysterleaf, oysterplant, sea lungwort, sea bluebells (Engels), Mertensie maritime, pulmonaire de Virginie, sanguine de mer (Frans), Silenensla (Duits).

Vereisten

Bij voorkeur vorstvrij en licht vochtig overwinteren.

Zaaimethode

Zaaien: bestaande planten zaaien zichzelf uit en kiemen na de winter. Zaaien in september is dus ideaal. In het voorjaar zaaien (maart tot juni): eerst het zaaibakje 2-4 weken op 20ºC. Vervolgens 5-6 weken in de koelkast. Daarna zal kieming volgen. Voorzichtig verspenen, de jonge wortels zijn zwak.

Gebruik

Dit familielid van de komkommerkruid is in de zoektocht naar eetbare planten “boven komen drijven” hoewel de Schotten, IJslanders en Groenlanders deze plant al eeuwen langs de kusten vinden en eten. Koppert Cress heeft in ons land het “laatste duwtje” gegeven voor de huidige populariteit in de culinaire wereld. De knapperige, ziltige smaak komt natuurlijk het best tot stand langs de kust op zilte grond, maar landinwaarts blijft de smaak heerlijk zacht: als oesters, ansjovis of champignons... De plant, die kruipend slechts 20 cm hoog wordt, is zeer winterhard en bloeit prachtig (VI-VIII) met blauwe bloemetjes, die ook eetbaar zijn. Het matgrijze blad is een sieraad op uw bord. Zelfs de wortel is (ws gekookt of geroerbakt) eetbaar, volgens traditie bij de Inuit (Groenlandse Eskimo’s). Geef de plant een zonnige, goed gedraineerde plek en houd de slakken in de gaten.