Bijenboom

Algemene omschrijving

Algemene omschrijving

Tetradiums variëren van min of meer struikvormige, kleine bomen van 6 tot 12 meter hoog, tot aan grote, zware bomen van 18 tot ruim 20 meter hoog. Deze maten zijn wel in hun natuurlijke verspreidingsgebieden in de Chinese provincies Hubei, Yunnan, Hupeh tot aan de oostelijke grenzen van de Himalaya, in kleine gebieden in Korea, Japan ( T. glauca) en op het eiland Taiwan ( T. rubicarpum). Vrijwel alle soorten van de Bijenboom vormen een brede, schermvormige kroon met een dikke vrij korte stam en wijd afstaande gesteltakken. Bij de grootste bomen zij de gesteltakken dikker dan de stammen van de kleinere soorten, maar altijd met een vrij gladde schors, grijs of roodachtig van kleur. De twijgen zijn vrijwel altijd donzig tot dicht, zacht behaard en roodbruin tot bruin van kleur. De knoppen zijn klein, naakt, grijs, spits-eivormig, boven de niervormige tot hartvormige bladmerken met bladsporen. De eindknop is groter, soms viltig behaard en zonder knopschubben. 

Vrijwel alle Bijenbomen hebben oliekliertjes in de bladeren en het blad stinkt bij kneuzing. Het blad is glanzend donkergroen en aan de onderzijde lichtgroen met een behaarde middennerf met witte okselbaarden.

De Tetradium daniellii var. hupehensis komt van nature  voor in Centraal China, onder andere in de  provincies Anwhei en Hupeh - vandaar de naam hupehensis - in het stroomgebied van de Jangtsekiang of de Blauwe rivier; de langste rivier in Azië met een lengte van 6.380 kilometer. De boom is in 1909 vanuit China in Amerika geïntroduceerd door de beroemde  Engelse bomenzoeker Ernest H. Wilson. De bomen die langs de rivieroevers van de Jangtsekiang groeiden waren wel 20 meter hoog met enorm brede  schermvormige kronen. In cultuur in Europa worden de bomen gemiddeld 6 meter hood en maximaal circa 12 tot 13 meter hoog.  Grote exemplaren staan in de parken van Parijs (Bois de Boulogne), Lyon en Bordeaux.

De bladeren zijn in totaal zo’n 25 centimeter lang en de afzonderlijke blaadjes 10 tot 15 centimeter lang en 3 tot 6 centimeter breed waarbij de bovenste jukken de grootste blaadjes dragen. De bladrand is gaaf tot zeer ondiep gekarteld met negen tot twaalf paar nerven die ook weer afbuigen voordat ze de bladrand bereiken. De bladkleur
aan de bovenzijde is glanzend donkergroen en een zeer kort behaarde hoofdnerf. De onderzijde van het blad is blauwgroen en langs de hoofdnerf behaard, met witte okselbaarden.

Een uitbundige witte bloeiwijze tijdens de maanden  augustus–september, gevolgd door de schitterende  doosvruchten. Deze vruchten zijn circa 8 millimeter lang,  roodbruin tot wijnrood van kleur met een haakvormige  punt als de snavel van een roofvogel.

Vereisten

Goed toepasbaar op een zonnige plek, met een voedzame bodem en bescherming tegen NO- en NW-winden vanwege invriesgevaar van de jonge twijgen.

Onderhoud

Behalve wat begeleidingssnoei om een goede harttak te  vormen is er geen snoeiwerk vereist.

Gebruik

Imkers zijn gek op deze boom en hij heet niet voor niets  de bijenboom. In de bloeiperiode lijkt de hele boom wel te bewegen van al de insecten die zich aan de nectarvan de witte bloemenschermen te goed doen. Daarnaast wordt de gehele boom in Azië  veelvuldig gebruikt in medicijnen. Wortels en schors wordt gebruikt tegen maag en darmklachten, blad en vruchten wordt gebruikt in medicijnen tegen gewrichtspijnen en  huidverzorgingsproducten. Hierbij wordt vrijwel altijd de oude benaming van de boom  ‘Euodia’ nog toegepast. Het hout van de boom wordt  gebruikt voor kleine blaasinstrumenten en juwelen- of  specerijen doosjes.

Bron: Jan P. Mauritz