Erwtenstruik

Algemene omschrijving

De erwtenstruik groeit van nature in gebieden van het midden en zuiden van Azië. In die gebieden is het 's zomers heet en water in de vorm van regen valt er dan maar heel zelden. De struik neemt dus genoegen met een uiterst schrale grond. Hoe de struik desondanks kan overleven, zit 'm in de opslag van voedsel en vocht in de wortels. Bovendien kan een erwtenstruik de strengste winters vrijwel met gemak overleven.

De erwtenstruik bloeit op kortloten aan tweejarig hout. Meestal wordt de struik niet gesnoeid. Het is ook niet echt nodig. Aangezien de struik nogal langzaam groeit, moet je blij zijn met scheuten waaraan bloei verschijnt. Snoeien kan wel op jonge leeftijd van de struik worden uitgevoerd. Snoeien is dan vooral gericht op het bevorderen van vertakken en een bossige groei.

De erwtenstruik (Caragana) behoort tot de familie van de vlinderbloemigen (Leguminosae) en fixeert zelf stikstof in de bodem. Hierdoor bemest de plant zichzelf en eventueel planten die eromheen staan.

De erwtenstruik is sterk, verdraagt extreme koude en hitte en is daarom een struik waar iedere tuinbezitter mee op safe speelt. De bloei met losse trossen, bleekgele bloemen tussen de lichtgroene bladen, begint halverwege het voorjaar en kan tot aan het begin van de zomer voortduren. Een erwtenstruik bloeit het beste na een zeer koude winter, gevolgd door een warme zomer. Na de bloei verschijnen in de herfst geelachtige, lange peulen aan de struik.

De zaden uit deze peulen zijn eetbaar zowel vers als gekookt. Ze hebben een lichte erwtensmaak. Het is echter onduidelijk of je veel van de zaden kunt eten van de Caragana arborescens. De jonge peulen kunnen gekookt worden gegeten als groente.